Niejednokrotnie dopiero po diagnozie rodzina uświadamia sobie, że niepokojące objawy pojawiły się dużo wcześniej, tylko nikt ich nie dostrzegał, a jeśli nawet, uzasadniano to na przykład przemęczeniem, nie dopuszczano więc do świadomości, że dziwne zachowania mają charakter chorobowy i nie są naturalnym procesem starzenia się. Na początku rodziny najczęściej szukają zdarzeń, które zaprzeczają objawom i liczą na to, że wszystko wróci do stanu poprzedniego. Gdy częstotliwość występowania objawów nasila się, zapada
decyzja o wizycie u lekarza.
Niepokojące sygnały
Istnieje wiele objawów charakterystycznych dla początkowej fazy choroby otępiennej, mogą one występować pojedynczo lub współwystępować. Niektóre z nich to:
- zaprzeczanie, że ma się problem z wykonaniem zadania, z zapamiętaniem bądź z odtworzeniem czegoś z pamięci; obracanie własnej niewiedzy w żart;
- niepamiętanie ważnych faktów z życia rodziny (np. miejsca zamieszkania, liczby wnuków), zapominanie imion osób bliskich (np. wnuków, rodziców), nazywanie córki, męża „mama, tata”;
- mylenie nazw (np. nazwanie stołu krzesłem), gubienie wątku w rozmowie;
- brak zorientowania w czasie (dany rok, miesiąc, data, pora dnia);
- gubienie się w znanych miejscach (np. w drodze z pobliskiego sklepu do domu) i niezdolność do zapamiętania rozkładu nowego miejsca (np. toaletyw Domu Pobytu Dziennego);
- problem z wykonywaniem codziennych zadań i obowiązków (np. nieumiejętność ubrania się: wkładanie kilku par skarpet naraz) oraz z obsługą urządzeń domowych (np. odkurzacza);
- zapominanie niedawnych zdarzeń (np. że ktoś dzwonił, że chory coś kupił) i zaprzeczanie, że miały miejsce;
- umieszczanie rzeczy w niewłaściwych miejscach (np. chowanie kluczy do lodówki).