Diagnoza choroby otępiennej zwykle wywołuje szok w rodzinie. W większości przypadków towarzyszą jej bardzo silne emocje, na przykład strach i panika. Dla dobrej organizacji najważniejsze jest poinformowanie o chorobie członków rodziny oraz jak najszybsze przejście do konstruktywnego działania. Każdy członek rodziny ma prawo do indywidualnej reakcji, nawet bardzo silnej. Należy dołożyć wszelkich starań, aby w drodze poszanowania prawa do odmiennych reakcji nie zaburzyć więzi rodzinnych oraz podzielić się obowiązkami związanymi z opieką.
Konstruktywna reakcja na diagnozę polega na podjęciu działania mającego na celu wsparcie chorego. Może go udzielić opiekun, który zaakceptował zaistnienie choroby i podjął wysiłek poznania jej specyfiki oraz metod stawiania czoło coraz to nowym sytuacjom (edukacja).
Opiekun, który nie akceptuje diagnozy, działa destruktywnie. Najczęściej zaprzecza chorobie i utracie niektórych zdolności przez chorego, odczuwając przy tym strach, niemoc, złość lub rozczarowanie. To z kolei pociąga za sobą stawianie oczekiwań nieadekwatnych do możliwości osoby chorej i wywołujących u niej falę negatywnych emocji (np. złość, strach, smutek lub wycofanie).