Poniżej przedstawiamy najważniejsze obszary, w których rodziny mogą zweryfikować swoje przyzwyczajenia w celu zapewnienia choremu jak najlepszej opieki.
Niezależność chorego, godność, szacunek
Chory jest osobą dorosłą. W związku z tym nie należy rozmawiać o nim w jego obecności jako o osobie trzeciej. Szepty i konspiracyjne rozmowy również wywołują niepokój, a to z kolei wpływa na zachowanie osoby chorej w stosunku do otoczenia. Dlatego warto dbać o dyskretne wspieranie niezależności chorego, co pozwoli mu zachować szacunek do samego siebie pomimo obniżającej się sprawności.
Adekwatne zadania, unikanie konfrontacji
Warto dbać o dobór zadań adekwatnych do możliwości, to znaczy unikać poleceń, których wykonanie sprawia choremu trudność i wywołuje u niego obniżenie nastroju lub złość. Jeżeli opiekun widzi, że podopieczny nie daje sobie rady, to najlepiej byłoby dyskretnie go wspierać albo unikać powierzania takich zadań. Dobrze jest delegować zadania, które wywołują pozytywne emocje. Gdy jesteśmy świadomi przebiegu choroby, nie jest wskazane uporczywe dążenie do podtrzymywania u chorego zanikających umiejętności. Najlepsze rezultaty w opiece – mierzone samopoczuciem – osiągają opiekunowie, którzy będąc świadomi przebiegu otępienia, nie wykazują potrzeby usilnego podtrzymywania zanikających umiejętności, w zamian za to koncentrują się na aktywizacji dobrze zachowanych funkcji.
Unikanie konfrontacji sprowadza się do niewchodzenia w dyskusje negujące stanowisko reprezentowane przez chorego. Nieważne, że to nie opiekun zabrał pieniądze (o co oskarża go chory), w takich sytuacjach można powiedzieć: „Oczywiście sprawdzę, być może przez pomyłkę tak się stało, ale zaraz je na pewno znajdziemy, pomożesz mi poszukać?”. W ten sposób tłumimy w zarodku stan, który bez odpowiedniej reakcji rozwinąłby się do bardzo nieprzyjemnej sytuacji.
Aktywność fizyczna i społeczna
Nie ma żadnych przeszkód, aby człowiek chory rezygnował z aktywności fizycznej. Codzienny spacer, krótka gimnastyka lub bardziej zaawansowana forma aktywności pozwalają utrzymać dobrą kondycję psychiczną i fizyczną. Warto dołożyć wszelkich starań, aby jak najdłużej zapewnić regularne ćwiczenia, dostosowane do predyspozycji i preferencji podopiecznego.
Dzięki aktywności społecznej osoba chora może zachować poczucie własnej wartości. Obecność innych ludzi, w szczególności świadomych przebiegu schorzenia i dostosowujących swoje zachowania do predyspozycji chorego, ma ogromny wpływ na jego życie i otoczenie. Warto dopilnować, aby środowisko było dobrze dopasowane do możliwości osoby dotkniętej otępieniem (na przykład nie zapisujemy jej na Uniwersytet Trzeciego Wieku). Bardzo dobry wpływ na chorych mają kontakty z wnukami, niestety jednak rodziny często ograniczają ich wzajemną relację, bo chcą, aby najmłodsi pamiętali zdrowych dziadków.
Poczucie humoru
Obracanie w żart sytuacji, które grożą eskalacją złości, wymaga znajomości chorego i swoistej elastyczności słownej, ale bez wątpienia przyczynia się do utrzymywania lepszej atmosfery w domu. Jest to doskonały sposób na rozładowywanie napięć i przekierowywanie uwagi (z tematu, który irytuje bądź złości). Warto jednak dopilnować, aby obracanie w żart nie przeistoczyło się w wyśmiewanie chorego, jego lęków i błędów.